مرتضی سرهنگی در نشست «شبی با نویسنده» مطرح کرد؛ بختیاری را در نویسندگی رو به رشد میدیدم
| تاریخ ارسال: 1396/12/13 |
بهگزارش خبرگزاری کتاب ایران (ایبنا)، نخستین جلسه از سلسله نشستهای «شبی با نویسنده» با بررسی آثار مرحوم داوود بختیاری دانشور، روز شنبه 12 اسفندماه 1396 با حضور سیدمحمود دعائی، غنییاری، سعید فخرزاده، مرتضی سرهنگی، احمد دهقان، رضا امیرخانی، داوود امیریان و خانواده و جمعی از دوستان داوود بختیاری در تماشاخانه مهر حوزه هنری برگزار شد.
مرتضی سرهنگی، در حاشیه این نشست بیان کرد: این برنامه، شروع کار است. دستاندرکاران دفتر ادبیات و مقاومت انقلاب اسلامی، تصمیم گرفتند که نخستین جلسه از سلسله نشستهای «شبی با نویسنده» در آستانه دهمین سالگرد درگذشت داوود بختیاری دانشور، بهیاد این نویسنده فقید برگزار شود و در سال آینده، کار با نویسندگانی که در قید حیات هستند، دنبال شود.
وی ادامه داد: سالها با داوود بختیاری همکار بودم. داوود شخصیتی بسیار دوستداشتنی و خستگیناپذیر داشت و به کاری که انجام میداد، علاقهمند بود و کسی که کاری را با علاقه انجام میدهد، موفق است.
سرهنگی با اشاره به کیفیت آثار این نویسنده فقید حوزه دفاع مقدس، گفت: چون آثار بچههای دفتر را میخواندم و از نزدیک با محتوای آنها آشنایی داشتم، داوود را هر روز روبهرشد میدیدم. کتابهای «همه ما سرباز بودیم» و «مردی که خواب نمیدید» از دید حرفهای و از نظر فرم و محتوا، از قویترین کتابهای داوود بختیاری هستند.
داوود بسیار بیادعا بود
داوود امیریان، دوست و همکار داوود بختیاری نیز در این آیین با اشاره به خلق نیکوی وی، اظهار کرد: دوستان دفتر ادبیات پایداری خاطرات خوبی از داوود دارند و من نیز بیش از هر چیز خندهرویی، مهربانی و ادب بسیار زیاد داوود بختیاری در خاطرم ماندهاست. نخستین روزهایی که به دفتر آمده بود، خیلی کتاب میخواند. بهشوخی به او گفتم که اگر من پشتکار تو را داشتم، تاکنون 10 جایزه نوبل گرفته بودم.
این نویسنده حوزه ادبیات دفاع مقدس، افزود: برخی نویسندگان با نخستین کار خود را در اوج میبینند، ولی داوود بسیار بیادعا بود. فضاسازی در کتابهای او بسیار زنده و شگفتانگیز بود. بهعنوان مثال با اینکه وی در زمان جنگ خرمشهر نبوده، ولی در کتاب «طعم زندگی» نوعی تلخی احساس میشود که با ماجرای سقوط خرمشهر پیوند دارد. وی با تحقیق و پژوهش بسیار عالی فضا را برای خواننده ترسیم کرده است. رمان «مرسده» نیز جزو معدود رمانها درباره بوسنی است که محوریت آن عشق در دل جنگ است و بازهم داوود با فضاسازی بسیار خوب داستان را برای مخاطب باورپذیرتر کرده، گویی که خودش آنجا را دیدهاست.
وی گفت: داوود بدون خستگی و با پشتکار کار میکرد و بهمعنای واقعی بخشنده، جوانمرد و لوتی بود. فقر را در جامعه میدید و سعی میکرد بهاندازه ذرهای در رفع آن نقش داشته باشد.
امیریان ادامه داد: مطمئنم شهدا داوود را شفاعت میکنند. حتی اگر یکی از آنها دست داوود را بگیرد، حتماً جایش در بهشت است.
داوود را فقط در نویسندگی نمیتوان خلاصه کرد
حامد خواجهوند، خلبان هواپیمای شکاری و خواهرزاده داوود بختیاری نیز در بخشی از این آیین، در سخنانی کوتاه بیان کرد: داوود برای من و برادرم، مانند یک برادر بزرگتر و دوست بسیار خوب بود. داوود را فقط در نویسندگی نمیتوان خلاصه کرد، او چیزی در زندگی پیدا کرد که ارزش بسیار زیادی داشت و آن خدمت به پدر و مادر بود.
وی افزود: تمام زندگی او در خدمت به پدر و مادرش خلاصه میشد و مطمئناً تمام آثار و موفقیتهای او مرهون دعای خیر پدر و مادرش بودهاست. داوود آدم سختگیری نبود و توانست با این خصلت در مدت کوتاهی، اثر بسیار بزرگی بهجای بگذارد.
تجلیل از خانواده مرحوم داوود بختیاری دانشور، بخش پایانی نخستین جلسه از سلسله نشستهای «شبی با نویسنده» در حوزه هنری بود.