در این شماره پس از سرمقالۀ سردبیر که به جایگاه اجتماعی و نگاه درویشیان در ادبیات پرداخته، گفته‌هایی از زنده‌یاد درویشیان دربارۀ قصه‌های کودکی‌اش، شروع داستان‌نویسی‌اش و آثار او آورده شده است.

بخش بعدی ویژه‌نامه زنده‌یاد درویشیان است که با شش نوشتار آمده است. ابتدای این ویژه‌نامه خوانشی جامعه‌شناختی از رمان «سال‌های ابری» آمده است.

نوشتار بعدی این بخش مروری بر مجموعه داستان «درشتی» از درویشیان است. این مجموعه داستان کوتاه برای اولین بار در سال 1373 منتشر شد. ده داستان کوتاه این مجموعه به مقتضای زمان و روش جدید داستان‌نویسی، از نظر سبکی تغییراتی دارند که با شیوۀ داستان‌نویسی واقع‌گرایانۀ درویشیان در گذشته متفاوت است. او در برخی از این داستان‌ها پا از حیطۀ رئالیسم فراتر گذاشته و عنصری فراواقعی را وارد فضای داستانی می‌کند.

نوشتار سوم این ویژه‌نامه مروری بر مجموعه داستان «آبشوران» است. آبشوران با دوازده قصۀ پیوسته بسته می‌شود. نویسنده این نوشتار معتقد است: «نخستین ویژگی بارز نوشته‌های او سادگی و صمیمیت نثر و نگاه اوست که از شخصیت او ناشی می‌شود. اما نکته مهم‌تر زندگی اوست، او که نزدیک به یک‌پنجم زندگی‌اش را در زندان می‌گذراند، دست از عقاید خویش نمی‌کشد؛ حتی زندان را سوژۀ زندان‌هایش می‌کند: «قصه‌های بند». بدین‌گونه با شخصیت‌اش فراتر از داستان‌هایش می‌ایستد». (ص 53)

گفتگو با همسر درویشیان، نوشتار از خود درویشیان با عنوان «چرا باید ایران را دوست داشت؟» و داستان کوتاه «عشق و کاهگل» از مجموعه فصل نان دیگر نوشتارهای این ویژه‌نامه را شکل می‌دهند.

در بخش شعر این شماره اشعاری از آرتور رمبو و اقبال معتضدی آورده شده است.

بخش بعدی «نقد معرف» است که در این شماره نگاهی است به مجموعه داستان «خانۀ کوچک ما» اثر داریوش احمدی.

سوزنبان، داستان کوتاه، نقد و رویدادها دیگر بخش‌های این شماره را شکل می‌دهند.